Op de vooravond van 25 februari, de dag die ons allen door geschiedvervalsers als ‘Revolutiedag’ en ‘nationale feestdag’ door de strot is gedouwd, bevond ik mij ergens in Paramaribo- Noord. Gelukkig zag ik live op de televisie de dicteerder van deze geschiedvervalsing zijn toespraak houden. Dus ging ik alert via de Ringweg filevrij zuidwaarts terug naar huis, anders was ik lelijk vast komen te zitten in het verkeer.

Dat ik bijna vergeten was dat dat zogenoemde 'Revoplein' zo massaal bezocht zou zijn, komt omdat het voor mij absoluut geen feestdag is. Uit compassie voor hen voor wie het een gitzwarte rouwdag is. Het is een onder-ons-feestje van boutisten, nu door ons allen ongevraagd gefinancierd. Ik kom er alleen als ik er iets als journalist te zoeken heb, meestal niet. Ook dit jaar niet, ondanks of juist vanwege het 35-jarige jubileum. Sinds de boutisten juist dankzij de geneugten van de democratie, die zij destijds gewelddadig omverwierpen, weer aan de 'macht' zijn, stijgt het hen duidelijk naar het hoofd.

In 2011 ging 'minister' Abrahams tegen mij zo tekeer in het bomvolle presidentieel paleis, alsof het NDP-domein was. "Brave, je hebt blauwe ogen!" poogde hij mij als 'verrader' neer te zetten. Daarna ben ik zeer zeker niet naar het Revoplein gegaan. Je kan als 'kritische' journalist bij sommige hersenloze volgers werken als een rode lap op een stier. Zeker als het bier en andersoortige alcohol rijkelijk vloeit op staatskosten, gecombineerd met machtsdronkenheid.

Dit jaar heb ik niets hoeven missen. Eergisteravond hing er in mijn sfeervol gedimde woonkamer een paarse gloed die werd veroorzaakt door mijn televisie. Als een kleurenbeeldbuis begint op te raken, krijg je ergens één of andere kleurvlek. Maar nu vloeide een paarse gloed over de hele beeldbuis. Dat weerkaatste ook van de muren, waardoor ik letterlijk paars behang had. Sommigen onder u raden het al: ik keek naar 'Info Act'. Peperdure overheidsvoorlichting waarbij onder dit regime de 'overheid' één partij is en die op haar beurt één man.

Het is inmiddels niets nieuws dat 'Info Act' voornamelijk persoonsverheerlijking is van één geschiedvervalser. Maar door die doctrinerende paarse gloed in mijn woonkamer, besefte ik pas goed hoe schaamteloos misbruik wordt gemaakt van onze staatsmiddelen ten faveure van één persoon. Ik moet 'Info Act' er nog op betrappen iets van een coalitiegenoot behoorlijk voor het voetlicht te brengen. Dit zijn bij voorbaat oneerlijke verkiezingen. De NDP-campagne wordt uit ons aller zakken gefinancierd. Niet eens verdekt of subtiel, maar zo keihard open en bloot dat onze woonkamers er paars van gloeien. De afgelopen Info Act-aflevering was onderdeel van ordinaire partijverkiezingscampagne; er zullen meer volgen. Mij maken ze niet wijs dat al dat landelijke paarse-vlaggengeweld van (een) gulle geldschieter(s) is.

Als men stelt dat ik suggestief uit mijn nek klets, dan daag ik de NDP uit om transparant openheid te geven van welke financiële bronnen haar propagandamateriaal wordt gefinancierd en ook van de boekhouding van de overheidsvoorlichting. Specifiek 'Info Act'; hoeveel het ons allemaal kost. Dat zou nog eens revolutionair zijn binnen de Surinaamse context. Of anders stel ik voor dat 'Info Act' andere partijen evenredig verkiezingszendtijd geeft, waarbij Cliff Limburg even bevlogen en bewierokend presenteert. Ik vrees dat ook dat utopisch is.

Daarom dient er na een eventuele machtswisseling, wetgeving te komen die kleurloos overheidsvoorlichting garandeert en diepgaand onderzoek naar oneigenlijk gebruik van staatsmiddelen voor partijdoeleinden, met Limbo als hoofdverdachte. Maar badend in de paarse gloed van mijn behang, dacht ik: "V7, kan het vergeten!!" Toch, als ik Limbo was, zou ik me voor alle zekerheid indekken met een zelfamnestiewetje. Dan heb je niets te vrezen zolang er geen Constitutioneel Hof is, want onze rechterlijke macht is bang voor paars behang.-.