“Ik had het me allemaal toch heel anders voorgesteld”, klinkt het sip voor mijn schaafijskar. Ik kijk op van het ijsje dat ik aan het schaven ben en zie Christiano Ronaldo staan. Niet echt mijn favoriete voetballer en ik kan een grote grijns dan ook niet onderdrukken. “Nee, je bent nu eenmaal geen Messi”, besluit ik nog wat zout in de wond te strooien. “Die staat er wel wanneer het moet en heeft er al vier inliggen voor zijn land. Hoeveel heb jij eigenlijk gemaakt voordat jullie werden uitgeschakeld?”
Ronaldo antwoordt niet eens en kijkt stuurs de andere kant op. "Het is niet mijn schuld hoor", begint hij dan weer. Ik moet er van zuchten, natuurlijk is het niet de schuld van Ronaldo, het is nooit de schuld van Ronaldo. Een speler die het vierde doelpunt van zijn club maakt in een Champions League finale, ver in blessuretijd, wanneer niets er meer toe doet en dat dan viert alsof hij persoonlijk het winnende doelpunt heeft gemaakt daar kan je niet al te veel zelfreflectie van verwachten.
"Waar heeft het dan aan gelegen", besluit ik hem toch nog een kans te geven, "en kom nu niet weer zeuren over dat je bang was vieze schoentjes van die spuitbus te krijgen want daar hebben we het al over gehad." Ronaldo begint weer te pruilen. "Nou, dat hielp ook niet hoor!" Ik word moe van hem en vraag om nu een keer duidelijk te zeggen waar het dan wel aan heeft gelegen. "Het komt door Philip Lahm," klinkt het dan aarzelend. Ik weet even niet hoe ik kijken moet, daar speelde hij de eerste wedstrijd tegen. "Hoezo dan?" vraag ik dan ook oprecht verbaasd. "Hij zei in de eerste minuut al dat mijn haar niet goed zat, ik ben er tien dagen van in de war geweest!"