Toen de Wereld Gezondheidsorganisatie WHO bezorgdheid uitte over het eten van rood en/of bewerkt vlees moest ik spontaan aan de extreem rechtse politiek leider van de Nederlandse Partij Voor Vrijheid denken. De verklaring van de WHO als zou bewerkt/rood vlees kankerverwekkende stoffen in zich dragen is hoogst opmerkelijk.
Omdat zo goed als de hele wereldbevolking zulk vlees eet, is het een bizarre gedachte dat wij met zijn allen potentieel slachtoffer zijn. Aangezien ik mij vaak genoeg als een varken gedraag (varkens eten alles en overal) zou ik volgens de WHO mijn vleesconsumptie moeten aanpassen. Mijn maag protesteert nu al bij de gedachte voortaan alleen onbewerkt rauw vlees te moeten eten. Volgens de bevindingen van de WHO moeten wij dus nog meer oppassen voor Geert Wilders. Premier Mark Rutte betitelde uitspraken van Wilders' extreme haat tegen buitenlanders als 'rood stukje vlees'. Zijn tegenstanders eten er met genoegen van.
Je zou Wilders misschien kunnen betichten van bewust verspreiden van de dodelijke ziekte maar aangezien kanker geen besmettelijke ziekte is, heeft het Openbaar Ministerie geen reden voor vervolging, ook al vormen Wilders zijn uitspraken voor een steeds groter wordend kankergezwel. Het gezegde 'als het kalf verdronken is, dempt men de put' is een regelmatig terugkerende herinnering voor pijnlijke situaties in ons land Suriname. Kwikvervuiling in ons binnenland zorgt voor een steeds ongezondere leefsituatie sinds de goudkoorts zo'n dertig jaar in alle hevigheid losbrak. Het gebruik van tonnen kwik bij de winning van blingbling is sindsdien alleen maar toegenomen.
Niet alleen gezondheidswerkers uit binnen- en buitenland luiden de noodklok. Ook natuurliefhebbers als ecotoeristen en romanschrijvers delen al jaren hun bezorgdheid. Kinderen worden met geestelijke en lichamelijke afwijkingen geboren terwijl intussen binnenlandbewoners voor hun levensonderhoud grotendeels afhankelijk van de visvangst in de bevuilde rivieren. Juli dit jaar had professor Paul Ouboter van de Zoölogische Collectie van de AdeK al aangegeven dat eten van anyumara en piren niet zonder risico's is vanwege de hoge kwikconcentratie in deze vissoorten. De meer dan duizend likes op dit nieuws geven de ernst van verbeterd onderzoek en bestrijding aan.
Na al de verontrustende medische klachten heeft het onderzoekscentrum van het Academisch Ziekenhuis Paramaribo in samenwerking met de Anton de Komuniversiteit en Tulanse University een vijf jaar durend onderzoeksproject opgestart naar de gevolgen van kwikvergiftiging bij moeder en (ongeboren) kind. Directeur Antoine Brahim kreeg als één van de zeven schenkingen wereldwijd voor deze studie drie miljoen Amerikaanse dollar. Voor serieus onderzoek is drie miljoen te weinig. Als de verantwoordelijke regering dit bedrag verdubbelt, kunnen de geteisterde binnenlandbewoners intensiever onderzocht worden. Was het niet dat het ging om de verslechterde volksgezondheid, zouden wij ons in de handen moeten wrijven voor de gift.
Helaas betekent de geste dat het heel slecht gesteld is met onze nationale volksgezondheid. Sinds dertig jaar is meer vergiftigd goud uit onze rijke bodem gehaald dan in de volksgezondheid is gestoken. Liever te laat dan nooit. Wij hoeven niet nog meer verminkte levens erbij. Ondanks dat de president in zijn jaarrede kwikvervuiling als illegaal bestempelde, heeft hij vervuilers nooit aangepakt. Met zijn dwarse bezuinigingsminister van Volksgezondheid Patrick Pengel erbij, zal van hulp aan besmette moeder en kind weinig terecht komen.
Als je immers gericht onderzoek doet, zullen klachten alleen maar toenemen. Toch snap ik niet waarom slechts tweehonderd binnenlandbewoners gevolgd zullen worden van de duizend in heel Suriname. In Paramaribo waar de kans op besmetting van stadsbewoners bijna nihil is, worden zeshonderd personen betrokken.
Raar maar waar.
taknangami@live.nl