‘Enduring Freedom’. Dat was de naam van de operatie waaronder de coalitie tegen het terrorisme Afghanistan in 2001 binnenviel, als reactie op de aanslagen van 11 september dat jaar in de Verenigde Staten. Rare naam achteraf bekeken. Als we na de taferelen van vrijdag in Parijs één ding met zekerheid kunnen stellen, is het dat er van ‘Freedom’ totaal geen sprake is.
Laat staan dat die 'Enduring' is. Het enige dat het de wereld heeft opgeleverd is 'Enduring War'. Na Afghanistan kregen we Irak, waar overigens nooit massavernietigingswapens zijn gevonden, om via de Arabische Lente uiteindelijk te belanden in landen als Libië en Syrië, miljoenen vluchtelingen uit het Midden-Oosten en IS als gevolg.
En wie denkt dat het einde van 'Enduring War' in zicht is, heeft het glad mis. Net zoals na 11 september 2001, toen de Amerikaanse president George W. Bush de oorlog verklaarde aan het terrorisme, heeft de Franse president François Hollande min of meer een nieuwe oorlog aangekondigd, tegen hen die verantwoordelijk zijn voor wat er vrijdag in Parijs is gebeurd. Dat betekent nog meer internationale onrust. En, als het verleden ons iets heeft geleerd, is het wel dat onrust niet zorgt voor 'Enduring Freedom'. Alleen schijnen we dat maar niet te willen begrijpen. En ondertussen leven de Europeanen in angst, bang dat hun stad de volgende plaats van handeling is.
Wat dat betreft prijs ik me enorm gelukkig dat ik als Surinamer geboren ben, en beschouw ik het als een voorrecht in dit land te mogen wonen. Want dat is het. Dat is vrijdag maar weer eens gebleken. Oké, we gaan ook dit jaar nog geen gouden Kerst tegemoet en we zijn nog geen Dubai of Singapore, maar we zijn ook geen Parijs, hoe mooi de Franse hoofdstad dan ook mag zijn als ik Kenny B. moet geloven. Ik kan me het nog herinneren, mijn tijd in Nederland als student. Elke keer dat ik in de metro, trein of in de bibliotheek van de universiteit zat, vroeg ik me af: is dit de dag dat Nederland wordt getroffen. En dat was nog maar in de eerste jaren na 11 september en de moord op Theo van Gogh.
Nee, geef mij dan maar Paramaribo, Suriname. Oké, het leven van alle dag wordt elke dag duurder. Maar nog altijd beter dan op koopjesjacht in Parijs en prooi te worden van enkele idioten. Je hebt in Paramaribo kans midden in een shoot-out te belanden tussen enkele roofovervallers en de politie, maar liever dat, dan in een concertzaal onder vuur te worden genomen door een man met een automatisch wapen. Ja, en ik zit nog liever in het Andre Kamperveen stadion hoofdschuddend te kijken naar het gestuntel van de nationale voetbalploeg, dan getuige te zijn van Frankrijk tegen Duitsland en de dans te ontspringen omdat een terrorist niet door de beveiliging komt.
Het is hartverwarmend om te zien hoeveel Surinamers meeleven met de Fransen. Zaterdagmorgen zag ik steeds meer Facebook-profielfoto's gehuld in de Franse driekleur. Vind ik het hypocriet omdat ze dat niet deden bij aanslagen in andere delen van de wereld, waarbij veel meer doden zijn gevallen? Nee, absoluut niet. Die krijgen namelijk niet de aandacht van de internationale media die een aanslag in Europa wel krijgt. En ik kan het niemand kwalijk nemen dat ze niet of onvoldoende geïnformeerd zijn over wat er op de wereld gebeurt. Dat is een taak van de media. Helaas doen WE daarin, ook in Suriname, een zeer slechte job.
Toch heeft de hype over de aanslagen in Frankrijk ook een positief effect gehad. Zondag zag ik een aantal profielfoto's gehuld in de Surinaamse vierkleur. Is het jammer dat daarvoor eerst een aantal mensenlevens aan de andere kant van de oceaan nodig waren? Dan huldig ik nog liever het Surinaamse gezegde: wan ogri tya wan bun. Zeker met veertig jaar Srefidensi in aantocht. Ik vind het een prima trend. We moeten meer van dit land houden, ondanks alle problemen. En vooral beseffen dat we de handen ineen moeten slaan om er samen iets moois van te maken. Paramaribo of Parijs? Geef mij maar Paramaribo!.-.
giwani@hotmail.com