Er komt nog even geen minimumloon en ook de Nationale Basis Zorgverzekering is blijven steken in absenteïsme en onverschilligheid. En ach, waarom zouden we ook vergaderen. Aan dit gemier is geen eer te behalen. De nationale vergaderzaal ligt er leeg en verlaten bij op dinsdagochtend. Aan de voorzieningen ligt het niet. Ook de verdiensten van de parlementariërs zijn uitstekend.
De echte politicus wil echter schitteren. Hij droomt van een trouwe schare luisteraars die zijn naam scandeert. Hij ziet vaandels en applaus. En juist die ambiance ontbreekt in de sombere catacomben aan het Onafhankelijkheidsplein. Je komt er omdat het moet. Daar sleep je je naartoe uit noodzakelijk plichtsbesef. Pas als het reces zover is genaderd dat er niet meer aan te ontkomen valt, ben je bereid er een wetje doorheen te jassen.
Suriname is hard toe aan een nieuw parlementsgebouw. Sinds de brand van 1996 moeten we doen met een tijdelijk onderkomen, dat nooit was bedoeld als hoogste orgaan van de democratie. Het is en blijft een noodgebouw, al achttien jaar lang. Tijdelijkheid is uit opportunisme gepromoveerd tot eeuwigheid. Een parlementsgebouw zou het symbool moeten zijn van een trotse natie, van een land met visie en potentie, een demonstratie van de wil om er iets moois van te maken. In plaats daarvan is het een gerenoveerd clubgebouw, een opgeknapte sociëteit. Suriname verdient beter.
Er gebeurt veel in parlementsgebouwen. Overal ter wereld. Drama's en incidenten die een gebouw kleur en karakter geven. Dat is parlementaire geschiedenis. Ook in het gebouw van DNA is er hartstochtelijk gedebatteerd, zelfs gevochten. Toch is het geen politiek huis. Nooit geweest.
Men zegt dat echte vriendschap groeit in de jeugd, op het schoolplein, het erf of het voetbalveld. Die plaatsen zijn als het ware ontworpen voor eeuwige strijd, liefde en trouw. Ook de democratie groeit in een huis dat daarvoor speciaal is gebouwd. Met nieuwe moderne inzichten kan het een ontmoetingsplek worden voor publiek en politici, met een bloeiende bibliotheek, voldoende zalen voor openbare commissievergaderingen, ruime fractiekamers, kortom voor transparante en functionele politiek. Zelfs politici komen dan met plezier naar hun werk.