Toen de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog beperkingen wilden opleggen aan Joodse Marokkanen, sprak de Marokkaanse koning Mohammed V de historische woorden: “Er zijn geen joden in Marokko. Er zijn alleen Marokkaanse onderdanen.”
Ook bekend is van hem de uitspraak, toen de Duitsers dreigden joden in Marokko te zullen vermoorden, dat de Duitsers dan eerst hem zouden moeten doden.
Marokko heeft al eeuwenlang een Joodse bevolking, die nooit een strobreed in de weg wordt gelegd, bijvoorbeeld bij het beoefenen van de religie.
Eeuwenlang beschermde Marokko haar joodse burgers in tijden van conflicten en vervolging. De joden worden nu, in de 21e eeuw, in de hervormde grondwet van Marokko erkend als deel van de nationale Marokkaanse identiteit.
De joodse aanwezigheid in Marokko gaat terug tot de tijd van de Feniciërs, maar hun aantal groeide het sterkst vanaf 1492, toen Spanje onder koningin Isabella tienduizenden joden onder dwang wilde bekeren tot het katholicisme.
In verschillende Marokkaanse regio’s geldt nog steeds de Joodse wetgeving voor joden; de Hebreeuwse rechtbanken, die werken onder de Joodse wet, werden bij decreet erkend in 1918, 1925 en 1957.
Marokko is hiermee een voorbeeld voor veel landen van hoe religies en culturen vreedzaam naast elkaar kunnen bestaan.