Gisteravond was de Powisiestraat Lijn aan de beurt. De president en zijn vrouw kijken uit over de rivier. Hij nipt aan zijn whiskey. Ze wachten af. Aan de overkant in Commewijne brandt nog licht. Dit kon er ook nog wel bij, denkt hij grimmig. Dino alweer een jaar vast, Unasur mislukt, Manglie gaat tekeer, opstand in Saramacca, totale ontreddering bij EBS.
Nee, dan Nederland, mijmert hij een beetje jaloers. Daar is het elke dag Divali. Terwijl geschifte Jihadisten in de wereld dood en verderf zaaien, hebben ze 't in Nederland over de kleur van zwarte piet. Ook vindt de protestantse kerk dat die arme Willem Alexander als een moderne kruisvaarder meer 'God is groot' in z'n toespraken moet verwerken.
Middeleeuwen. Interessante tijd. Kruisridders trokken naar Jeruzalem en sneden moslims de keel af omdat ze de heilige stad bezet hielden. Ze kwamen er ook achter dat die beschaving mijlen voor lag op de barbarij in West Europa. Maar toen was het te laat. Nu zijn de middeleeuwen weer helemaal terug. IS maakt van het Midden-Oosten een groot abattoir. Obama bombardeert zich suf en die schijtluizen in Den Haag sturen helmen en kogelvrije vesten naar de Koerden.
Wat de wereld nodig heeft zijn echte helden, denkt de president. Kerels als Silvester Stallone, Steven Seagal, Jason Statham, dat soort lui. Dino past ook in dat rijtje, als hij niet zo verdomd eigenwijs was. Trouwens, die Steven Seagal ging wel even naar Moskou om een glaasje wodka te drinken met die arrogante snotneus in het Kremlin, landkapertje Putin. Het schijnt dat ze allebei van judo houden. Zou Dino nooit doen. Hij houdt niet van wodka.
De president kijkt een beetje verdrietig naar zijn glas. "Load-shedding heeft ook zijn goeie kanten", zegt hij tegen zijn vrouw. "Je komt tot diepe gedachten, waar je anders geen tijd voor hebt." Het is even stil. Dan gaat hij verder. "We zijn een bevoorrecht land. In de hele wereld zijn brandhaarden, oorlogen, bombardementen, aanslagen, noem maar op. En wij hier in Suriname, coalitie en oppositie, staan in deze immense energiecrisis schouder aan schouder tegen…eh.".
"Ja, tegen wat eigenlijk", vraagt de vrouw van de president, terwijl de lichten aan de Anton Dragtenweg een voor een uitgaan. "Dat weet ik niet", erkent hij. "Maar alle neuzen staan wel in dezelfde richting. En Ruth vond het vandaag ook een constructieve vergadering."