Ik ben wel vaker in Amerika geweest. Amerika, het land van de onbegrensde mogelijkheden, waar bomen tot de hemel groeien en het land waar de zwarte man ook president van kan worden. Barack Hussein Obama is het sprekende voorbeeld van wat veertig jaar geleden nog onmogelijk leek.
Ruim veertig jaar geleden werd de zwarte samenleving openlijk nog als minderwaardig gezien en dat die niet over dezelfde aangeboren capaciteiten beschikte als de witte man deed geloven. Een sprekend voorbeeld van witte arrogantie was zwarte muziek, 'geplaybackt' door witte artiesten. In studio's werd zwart ingezongen terwijl de muziek als wit werd gepresenteerd. De docufilm 'Twenty feet from Stardom' legt de jarenlang gemanipuleerde zwarte ziel bloot. Darlene Love, Merry Clayton en Claudia Lennear zijn voorbeelden van begenadigde zwarte soul die mochten hopen op kruimels van witte producers en bandjes.
Elke keer als het vliegtuig gaat landen, is het weer de vraag of je toegelaten wordt. Heb je de papieren goed ingevuld, ruik je niet toevallig naar hash of marihuana of is je bezoek aan het land van de onbegrensde mogelijkheden wel gegrond. Wat wij vanuit Paramaribo naar Amsterdam als onmenselijk ervaren met de honderd-procent-controle-vluchten, zo'n vergelijkbare vernedering onderga je als je van Amsterdam naar ergens in Amerika vliegt. Drugshonden besnuffelen je al in de slurf aan de lijn van zwaar bewapende en alles behalve vriendelijk ogende politiemannen. Je wordt aangekeken alsof jij hen met je komst belast. Ze lokken je uit, en uit het niets ontstane acties moet jij als bezoeker je onschuld bewijzen. Gewoon bizar.
Dat iemands huidskleur niet van enige betekenis is voor wat je wilt bereiken in het leven, daar moet Amerika als gevolg van ideeën van witte suprematie nog aan wennen. Ondanks decennia van gelijke rechten zit het sommige witte wetshandhavers in de genen dat zwarten het kwaad van deze wereld in zich dragen. Elke beweging of handeling is verdacht, riekt naar criminaliteit en wordt ook als zodanig aangepakt. De moord op de achttienjarige Michael Brown (Ferguson, 2014) is geen incident. Rodney King (Rialto, 2012) en Amadou Diallo (Bronx, 1999) overkwamen hetzelfde noodlot als vele andere zwarten. Zij werden vermoord door de witte Amerikaanse politie om het simpele feit dat zij zwart waren en voldeden aan het stereotype beeld van crimineel en vuurwapengevaarlijk. Zij werden niet gezien als burgers die met een gouden lepel in de mond waren geboren, die ook dromen hadden in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Wie nooit angsten gekend heeft, mist het inlevingsvermogen van iemand die met een sociale achterstand is geboren.
Toen Barack Hussein Obama verkozen werd tot de eerste zwarte Amerikaanse president, had de zwarte massa gehoopt op een kering van de slechte tijding van willekeur. De tijd dat ook voor hen het recht aan hun zijde zou staan: Je bent onschuldig tot het tegendeel is bewezen! De zwarte Barack Hussein Obama heeft echter een dilemma. Zich expliciet uitspreken tegen de racistische moorddaad van de witte politieagent, zal in de witte gedomineerde (Amerikaanse) media en door rechtse fascisten vertaald worden als zich keren tegen het witte establishment dat hem de kans gaf zijn Amerikaanse droom te verwezenlijken. Zwarten wordt kansen geboden, die moeten ze benutten en verder zwijgen. Voor witten is het vanzelfsprekend dat zij kansen hebben. Of zij die benutten, is niet belangrijk. Wat en raar land. 'Untill the colour of a man's skin is of no more significance then the colour of his eyes. Untill then there will be war.' Bedankt profeet Bob Marley voor jouw universele boodschap.
taknangami@live.nl