Opnieuw zijn de afgelopen weken grote zonen van Suriname in de bloemetjes gezet. Om te beginnen natuurlijk Clarence. Iemand van de buitencategorie, daarover geen discussie. De president zelf hees hem op het schild, hoewel hij dat eigenlijk in Para had moeten doen. “Onze Clarence”, zeggen ze daar. Maar Ricardo Panka durfde hem niet op te eisen. Er is al teveel opstand binnen de partij.
Ronnie Brunswijk heeft daar geen last van. Gowtu Boi Miguel van Assen kreeg een hiepiepiep ontvangst op Zanderij en werd in optocht afgevoerd naar Moengo, want hij is een kind van Marowijne. De inwoners krijgen nu wat ze verdienen, na zoveel jaren onbegrip en minachting vanuit Paramaribo. Misschien wel een eigen AVD. Een open goal in ieder geval voor de campagne van commandant Bravo, die trouwens zijn verkiezingskaart wat onhandig uitspeelde.
Maar een ding is zeker: de nieuwe helden van Suriname zijn geen nationale symbolen meer. Ze vallen vrijwel direct ten prooi aan het districtenstelsel en worden een speelbal in de jacht op zetels.
Heel anders ligt dat met de echte zonen van onze leiders: Dino, Elton en Pascal. Zij worden niet gebruikt als rolmodel voor Wanica, Coronie of Paramaribo. Zij hebben geen wortels in geen enkel district. Zij blijven dan ook, ondanks al hun negatieve beeldvorming, nationale Surinaamse typetjes. De hele natie mag er op worden aangekeken. Hun vaders pretenderen immers dat ze er zijn voor alle Surinamers. Oké, ze hebben in de opvoeding van hun kinderen jammerlijk gefaald. Maar ach, niets menselijks is hen vreemd. Het grootbrengen van kinderen is een zware taak in deze moderne tijd. Geld, drugs, wapens, Hezbollah, zoveel verleidingen liggen op de loer! Eigenlijk is opvoeden veel moeilijker dan het besturen van een land.
De conclusie luidt dan ook dat iedere ouder in Suriname die zich drie keer in de rondte werkt om zijn kind op een fatsoenlijke manier groot te brengen, een betere bestuurder is dan al die mislukte pedagogen, presidentskandidaten en veelverdieners op en rond het Onafhankelijkheidsplein.