Ik zal u voor de verandering niet vermoeien met alle sores waarmee we in Suriname te kampen hebben. Niks over een tiener die een man neersteekt alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Of over zijn leeftijdgenoten die een andere jeugdige onder hoge druk bijna de dood in hebben gejaagd.

De verontwaardiging over dit gedrag laat zich het beste duiden met een verhaal dat begint met de zin: "In mijn tijd….". Aan de SLM zal ik ook geen woorden vuil maken. Dat kunnen ze zelf als de beste. Maar als het niet nodig is, vlieg ik voorlopig niet met frustrating wings. Dat kan ook niet als de president tij en ontij het toestel opeist, omdat hij als echte volkspresident juist niet met het volk in de lucht wil zitten.

Er zijn ook zo af en toe ook leuke dingen die aandacht verdienen. Zaken die je aan het lachen maken. Zoals onze moppentappende president. Daar is ie weer. Nooit te beroerd voor een goede 'joke'. En bij gebrek aan een berm gebruikte hij de nationale televisie om ons een week geleden met een strak gezicht doodleuk te vertellen dat ambtenaren minder gaan werken. Als hem dat lukt, dan is hij waarschijnlijk ook in staat een haan een ei te laten leggen. Hoe laat je iemand in godsnaam anders minder dan niets doen?

Het lachen ging woensdag door. Het was geen satire (van een maatschappijkritisch optreden was geen sprake) en ook geen parodie (er was namelijk geen sprake van een spottende nabootsing). Dit had meer weg van een heel slechte imitatie. Misschien kan iemand dit stuk onder haar ogen schuiven en de lieve schat van de Straatcode Loterij vertellen dat er maar één Fanisha is. Ik vraag me af hoeveel banden van enkele jaren terug de schoonheid heeft zitten bekijken. Ik heb meelij met de lieverd. De mimiek, het kapsel, de zinsconstructies en het accent, waar ze heel hard haar best voor doet. Eén op één gekopieerd. Zwaar overdone en zoals altijd met kopieën: hoe hard je ook je best doet, het is altijd minder dan het origineel.

Dan kijk ik liever naar iemand die selfmade is. Zoals afgelopen week. Ik zat zowat op de eerste rij tijdens het optreden van een wereldster in wording. En nee, ik ben niet op één of andere exotische vakantie. Gewoon hier in Paramaribo, live and direct. De Miguel van Assen van de Surinaamse kunst. Alles in zich om het allerhoogste te bereiken. Het is overigens niet de eerste keer dat ik bij een Surinaamse artiest het idee heb dat er een potentiële wereldster in schuilgaat. Alleen is er altijd die 'maar'. Waren het 'maar' eigen teksten. Waren de teksten 'maar' in het Engels. Kon dit talent 'maar' dansen. Of, had hij of zij 'maar' de uitstraling, x-factor, in huis. Dinsdag zag ik iemand die het complete arsenaal bezit. Als er à la de Jeugd Olympische Spelen een Grammy Award was voor tieners, zou het me niet verbazen als we er nu één hadden.

De eerste keer dat ik haar op de radio hoorde, belde ik naar de studio om Sidney te vragen uit welk land ze kwam. Dinsdag zag ik haar voor het eerst live. Kippenvel. Geen toeval dat het tijdens 'Got Talent' was. She has it all. Ze is mooi, kan zingen en dansen als de beste en heeft de x-factor: een uitstraling van hier tot Tokio. Eigen teksten, in het Engels en met een eigen sound. Klein van stuk, maar groots on stage. En niet te vergeten, ondanks alle succes, blijft ze haar best doen op school. Als u denkt dat ik overdrijf…er zijn niet veel Surinaamse artiesten die kunnen zeggen dat Wyclef Jean van hun bestaan afweet. En ze is pas vijftien! Niet gaan zweven, de juiste begeleiding en loeren op die ene kans, op weg naar wereldroem. Over wie heeft hij het, zult u waarschijnlijk denken. Eén woord is eigenlijk al genoeg, maar ik doe het in drie: Oh, it's Adika!.

giwani@hotmail.com