“U durft het grof politiegeweld (…) open en bloot aan de kaak te stellen”, e-mailde een lezer mij. Hij deed dit naar aanleiding van mijn artikel over de ernstige mishandeling van een transgene sekswerker in het cellenhuis van politiebureau Keizerstraat.
Ik citeer deze lezer niet om mezelf een veer in de kont te steken, maar vanwege het figuurlijke en letterlijke 'open en bloot'. In de bijlage Paramaribo Post drukten we paginabreed de paars en beursgeslagen billen van de sekswerker. Rauwer kon niet.
Het was ook een symbolische foto. Hierdoor ging namelijk de politie zelf met de billen bloot. Een zeer indringende wijze om heimelijk en mogelijk zelfs structureel politiegeweld te onthullen. "Je hebt gescoord", complimenteerde een collega me. Toch wil ik het zelf zo niet zien. Met zo een weerzinwekkende mishandeling wil je gewoon niet scoren.
Wel was ik zeer verheugd erom dat het slachtoffer letterlijk open en bloot erover wilde praten. Vaak willen burgers misstanden aankaarten en dan is het: "Zet me naam niet hoor en ook geen foto van me." Tja, dat maakt een harde case alsnog boterzacht. Maar dit is een lid van een zeer kwetsbare groep die doorgaans een mensonterende behandeling krijgt van de politie. Transgender, sekswerker én Guyanees. Dat maakt je drievoudig kwetsbaarder; dan toch durven opkomen tegen duistere politiepraktijken. Die mix maakte zijn verhaal voor mij behoorlijk geloofwaardig. Maar nog meer zijn beursgeslagen billen.
Toch was de ressortcommandant van bureau Keizerstraat pissed over het artikel. Hij vond het 'eenzijdig', want de politie had geen weerwoord gekregen. Maar zoals vaak bij dit soort gevallen is het betreffende politiebureau onbereikbaar voor commentaar. Op een gegeven moment gaan we wel publiceren. Dan komt het weerwoord vanzelf los. "Het lijkt wel Afghanistan", bitste de ressortcommandant achteraf tegen mij over het artikel. "Inderdaad", diende ik hem van repliek. "Het lijkt wel Afghanistan als je de littekens van het slachtoffer ziet." Een weerloze, spiernaakte arrestant met gummiknuppels en een cricketbat bewerken, past eerder bij de Shariawetgeving.
Vorige week heb ik het slachtoffer vergezeld naar de afdeling Onderzoek Personeelszaken (OPZ) van de politie. Daar heeft hij drie agenten als daders herkend en aangewezen. Waar is mijn objectieve neutraliteit en afstandelijkheid als journalist? Als een kwetsbare burger naar voren durft te treden, maar uiteindelijk toch angstig wordt, dan ben ik daar om hem om als medeburger te steunen. Gaat het om schenden van mensenrechten dan kies je als geëngageerde journalist 'partij'. Want het had net zo goed mijn of uw achterwerk kunnen zijn.
Dat de verdachte agenten zich deels lieten leiden door homofobie, werd zelf door een van hen bevestigd. Nadat hij was aangewezen, moest deze agent plaats nemen in de gang bij OPZ. Hoewel we op afstand zaten, zei hij duidelijk hoorbaar tegen collega's: "Gado mek' wan man, Gado mek' wan uma. Ma mi no sabi wan uma sa de ini wan man." Vandaar dat ze kennelijk, met God aan hun zijde, uit alle macht die vrouw uit het slachtoffer wilden slaan.
De Bijbel zegt echter ook: "Want er is niets verborgen, dat niet openbaar zal worden; noch heimelijk, dat niet bekend zal worden, en in het openbaar komen." Zo is het maar net. En politiebureau Keizerstraat is lelijk met de billen open en bloot gegaan. De gepikeerde ressortcommandant: "Uw artikel zal ons er niet van weerhouden ons werk te blijven doen. We zullen doorgaan met het opruimen van die criminelen."
Dat moet de politie vooral blijven doen. Hij bedoelt ongetwijfeld 'orde handhaven'. Een machobolwerk bezigt nu eenmaal gespierde machotaal. Over 'opruimen' gesproken. Hopelijk inspireert het artikel wel de korpsleiding tot de zwabber extra flink door het korps te halen; te beginnen op bureau Keizerstraat.