Wat is er mooier, dan mensen die elkaar helpen. Daarom keek ik eerst met plezier naar het Moederdagprogramma welke Apintie elk jaar in mei uitzendt. Ik bemerkte echter bij mezelf steeds meer een gevoel van irritatie, teleurstelling en ontevredenheid. Ik vroeg me af wat de oorzaak kon zijn van dit ontevreden gevoel. Terwijl ik recent zat te kijken naar de zoveelste uitzending van dit Moederdag programma, zag ik plotseling, in een flits, waar de schoen wrong.
De pakketten werden zoals gewoonlijk overhandigd en ook de emotionele momenten waar de nodige tranen werden vergoten, ontbraken niet. Ook het team werd goed verzorgd, ze kregen eten en drinken op tijd. Het hele plaatje was compleet. Allemaal prachtig om te zien en toch ontbrak er iets zeer belangrijks aan dit gebeuren namelijk een verbetering van de situatie. Ik constateerde dat we elk jaar weer worden geconfronteerd met dezelfde schrijnende situaties. Er was geen vooruitgang en geen verbetering. Hoewel het initiatief en de inzet een pluim verdienen, kon ik me maar niet blij en tevreden voelen. Ik wil geen beelden meer zien van jonge moeders die in een krot wonen met 6 kinderen en toch weer zwanger rondlopen. Dat riekt naar onverantwoordelijk gedrag.
Ik wil jonge vrouwen zien die ondanks ze het niet breed hebben, zich toch enorm inzetten voor een beter bestaan voor zichzelf en hun kind. Vrouwen die nadenken over het welzijn van hun kinderen en zich verantwoordelijk gedragen. Het is fantastisch dat de gemeenschap geld schenkt, ik zou echter liever zien dat dit geld anders wordt besteed. In plaats van hulp in de vorm van pakketten, kan het geld gebruikt worden om deze mensen te adviseren en te scholen, ze op weg te helpen om voor zichzelf te kunnen zorgen, ze onafhankelijk te maken. Het schenken van een pakket is een moment opname, mensen worden voor een moment geholpen en daarna weer op zichzelf teruggeworpen. Er komt dus geen verbetering in de situatie, er is geen hoop op een betere toekomst. Het jaar daarop zien we dezelfde schrijnende situaties. Het streven moet juist zijn om deze situaties op te heffen zodat we langzamerhand beelden te zien krijgen van moeders die werken aan een leefbare situatie van elke dag, moeders die werken aan hun zelfstandigheid.
Het is keer op keer bewezen dat je mensen niet helpt door alsmaar te geven. Echte hulp is als je ze leert hoe ze voor zichzelf moeten zorgen, als je mogelijkheden voor ze creëert. Dit is geen fenomeen dat alleen voorkomt in arme- of onderontwikkelde landen. Het recentste voorbeeld is Nederland. Het Nederlandse volk werd jarenlang in de watten gelegd. De mensen hoefden niet zelf te denken of handelen. Ze kregen hulp van alle kanten in de vorm van allerlei subsidies, sanering van schulden, voedselpakketten enz. Toen de economische crisis aanbrak, werden veel subsidie -kranen dichtgedraaid, er werd op van alles en nog wat bezuinigd. De staat zorgde niet meer voor bejaarden in een bejaardentehuis. De kinderen werden verplicht hun ouders in huis op te vangen om voor ze te zorgen. Het gevolg was dat men inzag dat toen de mensen op zichzelf werden teruggeworpen dat ze zichzelf niet konden helpen omdat ze zich jarenlang afhankelijk hadden opgesteld. Toen die hulp wegviel, bleek voor de zoveelste keer dat die vorm van hulp verkeerd was.
Help de mensen door ze zelfstandiger te maken, gebruik het geld om projecten op te zetten, om ze te leren hoe ze zichzelf kunnen onderhouden. Niemand vindt het prettig om afhankelijk te zijn en zijn handje op te houden. Integendeel is elk mens er trots op als zij kan laten zien dat ze zich (met of zonder hulp) uit een hachelijke situatie kan halen en voor zichzelf kan zorgen. Het zwaar of moeilijk hebben, is niet prettig maar ik geloof in: "Everything you go through, makes you grow".
"In every person the best is there
Our job is to recognize it
In every situation the positive is there
Our opportunity is to see it
In every problem the solution is there
Our responsibility is to provide it
In every crisis the reason is there
Our challenge is to understand it."
Josta Vaseur