Het is altijd pijnlijk om een geliefde te verliezen, maar wanneer het binnen een dag gebeurt, geheel onverwachts, wordt je hardhandig uit je routine gelazerd, en bevind je je plots op een eiland waar de tijd stil lijkt te staan. Alles gaat aan je voorbij, en het hangt dan helemaal van je persoonlijkheid en zienswijze af hoe lang het zal vergen voordat je weer aan het dagelijks patroon des levens kan of wil meedoen.
Vorige week werd ik opgeschrikt door het heengaan van twee jonge meisjes, zestien en veertien jaar, uit Lelydorp. "Roekeloosheid" was de officiële conclusie van politie en media. Ze keken niet goed uit toen ze de straat wilden oversteken op hun bromfiets en werden gegrepen door een enorme truck. Hoe traumatisch! Ik ken die meisjes niet, maar dat is niet nodig om me te kunnen inleven in hun laatste momenten en me in te beelden hoe triest hun familie en vrienden zich vandaag voelen. Ze stonden nog fris en gezond op die morgen, maar kwamen nooit meer thuis. De knop van hun levenslicht werd plots omgedraaid, zoals we doen wanneer we een kamer verlaten. Eén van hen was een week vóór haar dood zestien geworden en de ander zou een week na haar dood haar vijftiende verjaardag vieren met haar verdiensten van de Krin Kondre-actie, waar ze beiden aan hadden meegedaan. Pijnlijk. Al helemaal voor de nabestaanden, die nu deze mentale tsunami moeten verwerken en desondanks voort moeten leven. Hoe lang duurt het voordat je echt vertrouwd raakt met het verlies van een geliefde? Mijn ervaring heeft geleerd dat het heel lang kan duren. Ik verloor mijn moeder in december 2011, ook zo plotseling, maar verzink tot nu toe in diepe overpeinzingen over haar heengaan, hoe ze dat ervaren heeft, en wat er sindsdien met de adem, ziel, of geest, die zij in haar lichaam droeg, is gebeurd. Wat zou ik graag weten waar die nu is, en graag mijn appreciatie betuigen voor al wat ze voor haar familie-van-toen heeft gedaan!
De afgelopen dagen las ik een ingezonden stuk van een treurende zus, die haar sterke broer op de nog vitale leeftijd van 47 jaar verloor aan een hartinfarct. Zijn klachten waren in twee ziekenhuizen onderschat en bleven langer dan veertien uur onbehandeld. Hij was eerst naar de Spoedeisende Hulp (SEH) van AZP geweest, en werd daar, ondanks verraderlijke borstpijn, herhaaldelijk gesommeerd te wachten op zijn beurt! Moedeloos bracht de familie hem naar de SEH van het RKZ, waar hij weliswaar sneller werd gezien, maar niet efficiënt, want de klachten werden verkeerd geïnterpreteerd als maagproblemen, en er werd derhalve niet ingegrepen, tenminste niet totdat het veel te laat was, en een spoedoperatie ongeveer zeventien uur na zijn eerste hulproep zijn leven helaas niet kon redden.
Iedereen gaat dan weer zijn gang, een kleine groep geliefden verstomd achterlatend, zich afvragend hoe ze mogelijkerwijs de knop terug zouden kunnen draaien naar een dag of wat ervoor, toen alles nog "normaal" leek. Vanaf het traumatische moment dat we een geliefde verliezen, moeten we namelijk leren accepteren dat "normaal" vanaf dan zal betekenen: zonder diegene, die nu vertrokken is en ons met zijn of haar lichaam heeft achtergelaten. In feite is er meer dan slechts dat "lege" lichaam: we hebben herinneringen en vaak talloze spullen die behoorden tot of gecreëerd waren door de nu vertrokkene. Soms zijn er nazaten, die ook een vorm van voortleving vertegenwoordigen. Maar het blijft een dal der verschrikking, dit proces van verliezen en wennen, waar we meerdere malen in ons leven mee geconfronteerd worden. Soms vraag ik me af wie er de fortuinlijken zijn: diegenen die vertrekken, of diegenen die achterblijven? Jammer genoeg weet geen van ons, achtergeblevenen, dat op dit moment met zekerheid, totdat ook óns uur arriveert. En dát uur kennen we vooralsnog niet.-.
jmarques01@earthlink.net