Laat mij u snel uit uw lijden verlossen. Deze lijdensweek heeft niks met de christelijke leer te maken, de periode voorafgaand aan de kruisiging van Jezus Christus. Er is ook geen Judas voor de dodelijke kus. Of toch wel. Meerdere Judassen zelfs.
Otnil Otjeman Babel, Diëgo Vrede en King Koyeba zijn er enkelen met homohaat. King Koyeba (volgens NDP-propagandist Clifton Limburg een populaire zanger, dus moeten wij rekening met hem houden) vervuilt de discussie over homoseksuelen met teksten uit de Bijbel alsof hij Gods uitverkorene is om deze groep te veroordelen.
In de denkwijze van King Koyeba hebben mensen met een seksuele voorkeur voor het eigen geslacht een afwijking. Wel, als er iemand een afwijking heeft in deze discussie, is het de zelfbenoemde King himself. Een afwijkende mening is niet eens het probleem. Oproepen tot haat en moord is een afwijking, voortgekomen uit een verwrongen geest. Ergens in zijn sociale bestaan, gaat een onverwerkte traumatische ervaring schuil, die schreeuwt om psychische hulp.
Dat het Openbaar Ministerie nog niet heeft ingegrepen, verbaast niet mij alleen. Er zijn twee jeugdparlementariërs betrokken die zich hebben laten misbruiken voor populistisch gewin. Jonge leiders die bepalend zijn hoe de wereld naar ons kijkt. Je kan stoer doen en lak hebben aan de buitenwereld. Het is helaas dezelfde buitenwereld met wie je moet dealen wil je Suriname uit zijn politieke en economische isolement halen. Maar eerst zal je in het reine moeten komen met de mensen die je wegzet vanwege hun seksuele geaardheid. Die zijn namelijk ook kiezers, betalen belasting en zullen je op je ziekbed professioneel verschonen als jij jezelf ondergescheten hebt. Niet omdat je populair bent, heb je het recht ongenuanceerd op te roepen tot moord. Ook niet tegen mensen die voor geld zich seksueel lenen, zoals je bedoelde te zeggen.
Het aandeel van Judassen in deze lijdensweek is zo intens dat wij bijna vergeten hoe nabestaanden van de vermoorde Surinamers in december 1982 deze eerste week van december doorkomen. Twee oud-collega journalisten zouden dit jaar hun bigi yari vieren. Lesley Rahman zou zestig geworden zijn, Frank Wijngaarde vijfenzeventig. En als Surinamers houden wij van een feestje, zeker met bigi yari. Helaas voor de respectieve families brengen zij in plaats van een friyari oso bromki, een rouwkrans naar het graf van hun dierbaren. Zij worden 's avonds badend in zweet wakker, horen nog steeds tanks, militaire laarzen en het spannen van geweren in een geregisseerde sfeer waar gerechtigheid nog steeds niet heeft plaatsgevonden. Het was niet God die toen de opdracht gaf. Het waren daders die zich God waanden over menselijk leven te beslissen. Zullen zij deze week ook aan zich voorbij laten gaan als elke andere willekeurige week of dag? Zal er gedanst worden als op 25 november in het Lelydorp Stadion op teksten en muziek van Bob Marley?
"Let them all pass all their dirty remarks. There is one question, I'd really love to ask. Is there a place for the hopeless sinner, who has hurt all mankind just to save his own beliefs? One love!" Bob Marley draait zich om in zijn graf voor zoveel disrespect. Reggae, muziek voor verruiming van de geest, liefde en respect. Helaas behoren Bob Marley's muziek en teksten niet tot de levenstijl van de uitdragers. Integendeel worden wij al een week geconfronteerd met een populistische president a la het stalinistische Noord-Korea. Rondrijdend in legergroen met een groene baret als intimidatie naar Chandrikapersad Santokhi, zijn grootste politieke vijand. Mans levensstijl is nog steeds dat de eigen bevolking de vijand is en dat geschillen met zwaar militair geschut beslecht worden. Het is lijden en last in de week voorafgaand aan de 8 decembermoorden.
taknangami@live.nl