PARAMARIBO, 2 augustus 2021 – Drie termijnen lang vervulde hij een van de ondankbaarste functies van het land.
Vijftien jaar puinruimer zonder ooit populair te zijn
Ronald Venetiaan (85) – oud-president van Suriname – besloot in 2013 na bijna 50 jaar een punt te zetten achter zijn politieke carrière.
De politicus – in zijn vrije tijd dichter – nam in 2013 afscheid op zijn vertrouwde, eigengereide manier.
Namelijk met een laatste sneer aan het adres van aartsrivaal, toenmalig president Desi Bouterse.
Die laatste verpletterde bij de verkiezingen in 2010 de partij van Venetiaan, maar zijn eigen regering verkeerde direct daarna in financieel zwaar weer.
Steeds kwam hij aan de macht als het land er slecht voor stond, waardoor hij nooit echt populair werd.
Dyompo kon tek' taki, na noti.
"Springen om een tak vast te grijpen is niet moeilijk. De tak blijven vasthouden, dat is de kunst", oreerde Venetiaan.
Als jongeman vertrok Venetiaan naar Leiden om er wiskunde te studeren. In 1964 keerde hij terug naar zijn geboorteland.
De afro-Surinamer ontpopte zich tot etno-nationalist.
"De Hollander wordt overschat. Als het hem in Suriname te veel wordt, pakt hij zijn biezen", schreef hij in 1968 in een pamflet.
In 1973 werd hij gevraagd minister van onderwijs te worden, een functie die hij zou vervullen tot Desi Bouterse in 1980 een staatsgreep pleegde.
Venetiaan werd korte tijd onder huisarrest geplaatst. In 1991 schopte 'Vene' het tot staatshoofd.
De aartsmoeilijke opdracht het financieel en democratisch failliete Suriname er bovenop te helpen verliep moeizaam.
Ronald Venetiaan
– voormalig president –
Critici verweten Venetiaan besluiteloosheid, het volk vond hem elitair en verwees hem in 1996 naar de oppositiebanken.
Na het voortijdig beëindigde presidentschap van Jules Wijdenbosch – die het land na ongekende corruptie opscheepte met een lege staatskas en een waardeloze gulden – kreeg Venetiaan in 2000 een tweede kans. En in 2005 uiteindelijk zelfs een derde.
Opnieuw mocht hij puinruimen. Immer behoedzaam introduceerde Venetiaan een stabiele munt, vergrootte hij de goudvoorraad van de Centrale Bank en loste hij de staatsschuld af.
Verblind door het dogma van de 'stabiliteit' stond hij zijn coalitiepartners echter toe corruptie hoogtij te laten vieren, zolang zijn regering maar overeind bleef.
Broodnodige beslissingen bleven uit wegens gebrek aan politieke moed. Zelf was hij een onbesproken staatshoofd met enkel goed gedrag.
Na een miserabele campagne was het voor de charismatische Bouterse zoals bekend in 2010 doodsimpel Venetiaan definitief knock-out te slaan.
De partij van het langst regerende staatshoofd – ooit goed voor zestien parlementszetels – had er in 2010 slechts vier en zelfs nog maar drie.
Venetiaan hoopte bijna 10 jaar geleden dat zijn vertrek 'jonge leeuwen' inspireerde zijn partij erbovenop te helpen.
"Niet weinig mensen hebben uitgekeken naar het moment waarop ik zou afhaken", zo besloot hij zelf.
Bron : Volkskrant (Nederland)
Hoe kijkt u terug op "Vene"?
Wilt u reageren op de vraag?
Lees verder in de gratis app!