PARAMARIBO, 18 september 2021 – Als ik de volgzame, kritiekloze – en wellicht zelfs slaafse Surinaamse pers mag geloven, is Chandrika na een bezoek van nog geen week aan Nederland niet alleen gebombardeerd tot vader des vaderlands, maar ook beslechter van onze talloze crisis en nationale volksheld in één.
Van de Nederlandse zegetocht is hij – nadat hij zichzelf uitgebreid in eigen land heeft laten lauweren – door gevlogen naar een zinloze vergadering in Mexico en evenzo inhoudsloze bijeenkomst in Amerika.
En Suriname?
Suriname staat er bij, kijkt er naar, beweegt de bil en roept voluit "hiep hiep hiep".
Santokhi is een held, onze problemen zijn voorbij... denken we.
Melanie Faber
International Medical and Business Affairs
Om te weten wat onze gewaardeerde president nu echt heeft bereikt in Nederland, moeten we een paar dagen terug gaan in de tijd en is het antwoord even kort als duidelijk; helemaal niets.
In zijn overvolle reiskoffer – vol goodies en gifts voor zijn lieve Melissa – zit namelijk geen enkele harde toezegging.
Natuurlijk, de koning heeft hem puur ceremonieel vriendelijk te woord gestaan en Rutte gaf een boks en melde dat de relatie hersteld was.
O, en hij mocht de Eerste en Tweede kamer nog toespreken, tussen de lunchpauze door. Helaas voor hem zijn de statige gebouwen in Nederland na ruim 25 jaar aan onderhoud en verbouwing toe, waardoor hij in een halve bouwput voor een handvol parlementsleden zijn smeekbede om geld mocht doen.
Sylvana was aanwezig, nog wat andere mensen "van kleur" en een enkeling van de Socialistische Partij die niet kon wachten om geld en kraaltjes naar onze zielige natie te strooien.
Nederland moest kiezen tussen weggooien of dumpen
Natuurlijk, Nederland geeft Suriname een jaar lang afgedankte medische middelen – waarvoor ik zeer erkentelijk ben – maar dat stelt voor Nederland zelf weinig voor; de keuze was weggooien of dumpen.
Schiphol heeft beloofd ons te helpen bij het opzetten van een moderne, internationale luchthaven in Nickerie – logisch, al die olie-dollars moeten toch ergens heen gevlogen worden.
En tenslotte heeft de KLM toegezegd dat ze wel een goed woordje voor onze failliete SLM willen doen zodat ze een afgedankte Boeing kunnen leasen. Waarbij je jezelf direct kan afvragen waarom de duurbetaalde CEO van de SLM dit niet zelf kan regelen en zelfs deze geste uit Holland moet komen...
O ja, laten we die 19 miljoen niet vergeten uit de Verdragsgelden die Nederland na 45 jaar eindelijk aan ons overmaakt.
Suriname is een paria waar Nederland maar niet van af komt
In 1975 hebben we miljarden aan steun gehad en direct vernietigd waarop Nederland de kraan dicht draaide.
Nu Bouterse weg is, Santokhi president en Brunswijk zijn opmars maakt, wil Nederland van het geld af. Want in Europa geldt; geld hebben, kost geld.
De rente op bezit is daar negatief wat betekent dat je geld moet toeleggen als je geld spaart, zeker bij grote bedragen.
Nederland is dus maar wat blij dat ze van dit sigaret moni af zijn en gooien die paar euro's als verlate bruidsschat met verve in ons gezicht. "Hier heb je nog wat kleingeld, neem het mee en kom niet terug!"
Suriname is voor Nederland een paria waar ze maar niet goed van af weet te komen.
Die vervelende kennis die altijd op je staat te wachten bij de deur van je favoriete café.
De ongenode gast op een feest waarvan je hoopt dat hij niet is uitgenodigd.
Wie de Nederlandse pers volgt, weet dat het bezoek nauwelijks het nieuws heeft gehaald op wat korte berichten na.
De Surinaamse president was voor het eerst in een periode van 10 jaar weer in Nederland en kwam daar om de relatie te herstellen, zo luidde het.
De reacties hierop waren eensgezind; het herstellen van de relatie komt neer op het smeken naar zowel hulp als geld en daar is de Nederlandse burger helemaal klaar mee.
"Santokhi, rot op – neem je vrouw en ministers mee terug en los het lekker zelf op", in het kort is dat de mening van de gemiddelde Nederlander.
Het protest van Kadhir Anomoksi is zelfs nergens belicht, het feit dat Santokhi feitelijk een staatsgreep pleegde door Brunswijk opportunistisch aan de kant te zetten – gelijk aan de telefooncoup van Bouterse – bleef onvermeld.
Dat hij door het beledigen van zowel zijn Javaanse als Creoolse regeringspartners op termijn misschien bijdraagt aan een scheuring in onze maatschappij en wellicht daarmee de grondsteen legt voor een etnische burgeroorlog, wordt hem door zowel de Nederlandse als Surinaamse pers klaarblijkelijk vergeven en bedekt met de mantel der liefde.
Wie wel groots uitpakte was het bekende televisieprogramma College Tour en die uitnodiging had Santokhi beter kunnen afslaan.
Het was namelijk het meest beschamende televisieoptreden dat je maar kan bedenken.
Daar waar de presentator – Twan Huijs – integer, statig en bijna presidentieel overkwam, zat Santokhi met zijn iets te dikke buik schaamteloos onderuitgezakt op zijn stoel.
De president spreekt als de voetbalcoach van een amateurclub
Soms was het zelfs zo erg dat hij zich aan de reling moest vasthouden om niet te kapseizen en om te vallen.
Behalve een mediatraining zou een korte Mensendieck– en ergotherapie geen kwaad bij hem kunnen.
Dat eerste zorgt voor een goede en gezonde lichaamshouding en het tweede leert je soepel bewegen.
Iets wat Santokhi op geen enkele manier doet, uitstraalt of overbrengt.
Het betoog dat hij vervolgens hield was werkelijk ontluisterend en van een bijzonder amateuristisch niveau dat elke president onwaardig is – zelfs de clubcoach van een amateur voetbalvereniging kan helderdere zinnen formuleren en korter antwoorden.
Nauwelijks verstaanbaar mompelde hij oneliners over hard werken, een multiculturele samenleving, crimefighter en dat je af en toe een tegenslag in het leven kon verwerken.
Helemaal ontluisterend werd het toen een handvol studenten hem vragen mocht stellen.
Onze president was overduidelijk totaal niet voorbereid op kritische vragen, laat staan van het niveau dat internationaal normaal is op dit gebied.
De crimefighter maakt een drugscrimineel tot vicepresident
Zo wees een student nog maar eens op zijn eigen woorden uit 2015, waarin hij zich afkeerde van vriendjespolitiek – nepotisme.
Santokhi wauwelde iets over bestrijding, hard optreden en dat het wel gebeurde maar zeker niet bij hem.
Direct daarna sloeg de student terug: hoe kan het dan dat zijn vrouw zonder geschikte papieren talloze posities heeft verworven? Net als zijn dochter, zijn zoon, zijn hele familie.
En hoe zit het met de aanstelling van de voortvluchtige drugscrimineel Brunswijk als vicepresident. Is dat niet vreemd voor een crimefighter?
Weer had Santokhi niet echt antwoord, je moest doorzetten, motivatie hebben, sturing geven.
De onopgeleide zoon van een pedofiele partijleider als minister
Een andere student wees hem er op dat de onopgeleide zoon van een pedofiele partijleider nu minister van Binnenlandse Zaken is – komt dat wel overeen met het adagio dat de president predikt?
Santokhi verslikte zich in zijn water, wist onderuitgezakt nog net te voorkomen dat hij op de grond kletterde en keek de interviewer wanhopig aan; "kunnen die brutale studenten nu hun mond houden?"
Naar mijn mening is Santokhi bezig met een zeer gevaarlijke tendens.
Overduidelijk is dat hij geen diplomaat is, voor een president is hij een zeer slechte politicus die geen idee heeft op welk niveau men internationaal naar ons kijkt; namelijk met medelijden en mededogen.
Meewarig ondergaat het buitenland het niveau van onze president en bij gebrek aan kritiek lopen wij in polonaise achter zijn gefermenteerde torso aan.
We sluiten onze ogen voor het grote gevaar en hopen dat alles bij wakker worden een nachtmerrie is geweest.
Santokhi is als president een zeer slechte politicus
Tijdens een in allerijl georganiseerde partijbijeenkomst van de VHP heeft hij het zelfs voor elkaar gekregen zijn belangrijkste coalitiepartner – op dat moment waarnemend president van ons land –standrechtelijk te executeren.
Brunswijk en zijn ABOP zijn een sta in de weg, vervroegde verkiezingen zijn niet uitgesloten en de VHP eist de absolute, totalitaire alleen macht van het Surinaamse volk.
Het oranje monster moet met minimaal 28 zetels gevoed worden anders zal ons land verdwijnen in zowel de hel als verdoemenis, alle macht moet naar Chan en Chan wil alle macht – zo ver de visie van onze welhaast Stalinistische leider, Chan.
Voor de bühne heeft hij wat mensen benoemd die "niet op hem lijken" zoals wij dat zo mooi noemen, maar verder benoemt hij alleen stromannen, ja-knikkers, partij-loyalisten en familie plus vrienden.
Als een dictator streeft Chan absolute macht na
Het bolwerk rondom Chan is net zo compact als dat rondom Bouterse, al is Chan natuurlijk van een veel meer onbesproken blazoen.
Bouterse en zijn NDP hebben ons land in een uitzichtloze put geworpen, een put waarvan iedereen hoopt dat er op de bodem olie gevonden wordt.
Maar of die olie met Leo Brunswijk en de vrouw van Santokhi als belangrijkste beleidsmakers onze toekomst gaan redden, is nog maar zeer de vraag.
De communicatieve kwaliteiten en het politieke inzicht van onze president zijn wat dat betreft de grootste tegenslagen die ik moet verwerken.
Bron : Melanie Faber MSc. PhD. International Medical and Business Affairs
Moeten we de verrichtingen van onze president kritischer bekijken?
Wilt u reageren op de vraag?
Lees verder in de gratis app!