PARAMARIBO, 5 maart 2022 – Riezvi Jessurun (40) vertrok eind vorig jaar uit Suriname om zich te specialiseren in Nederland. Maar hij is vastbesloten na zijn studie terug te keren naar Suriname.
"Suriname heeft een gebrek aan kader en populatie. Ze hebben mij nodig."
Zijn eerste indruk van Nederland? Shit, daar vraag je wat.
"De pindakaas smaakt anders en het brood verpulvert al na een paar dagen", verzucht Jessurun in zijn nieuwe appartement in Maastricht, Nederland, dat hij deelt met zijn vrouw en dochter.
"Ik heb nu een huis, vrouw, kind en opleiding in Nederland"
Eind vorig jaar verliet de Surinaamse arts zijn vertrouwde plek op de spoedeisende hulp van het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP) voor een opleiding tot orthopedisch chirurg in Nederland.
Het vak van arts is hem met de paplepel ingegoten. Zijn vader was gynaecoloog. Hij koos voor orthopedie: een opleiding van zes jaar.
Suriname voorziet alleen in een tweejarige vooropleiding chirurgie, de andere vier jaar volgt hij in Nederland. Elke Surinaamse arts die zich wil specialiseren, weet dat hij daarvoor naar het buitenland moet.
Jessurun opteerde logischerwijs voor het Universitair Medisch Centrum (UMC) in Maastricht, dat elk jaar plekken reserveert voor Surinaamse artsen die zich willen specialiseren in orthopedie.
De opvang in Nederland is supergoed.
Alles is vanuit het ziekenhuis perfect geregeld.
Toch steekt heimwee hier bij mij regelmatig de kop op.
De Nederlandse taal heeft andere nuances en emoties. Maar de koffie is gelukkig hetzelfde.
Mijn betrokkenheid bij Suriname is groot. Ik volg de ontwikkelingen in de samenleving via internet.
Ik realiseer me nu pas dat de levenskwaliteit in Suriname beter is dan die in Nederland.
Riezvi Jessurun
arts in Nederland
Jessurun is dan ook vastbesloten om na zijn studie terug te keren naar Suriname.
"Suriname zit in mijn DNA, ik ben echt een nationalist dus ik laat m’n Surinaamse omgeving niet in de steek."
Maar geheel vrijblijvend is die keus niet. Eenmaal klaar met zijn opleiding, wordt hij in Nederland volgens een memorandum van overeenstemming tussen Suriname en Nederland niet erkend als orthopeed.
Dit is een regel vanuit Suriname om te voorkomen dat Surinamers na hun opleiding liever in Nederland blijven – hij is dus simpelweg contractueel verplicht om toch weer in Suriname te gaan werken.
"In Suriname hebben we gebrek aan energie en inzet"
Jessurun begrijpt waarom het aantrekkelijk is om na een medische opleiding in Nederland te blijven.
In Suriname hebben we de tijd en energie niet om te brainstormen over hoe het beter kan.
Je bent vooral bezig om patiënten te helpen, er is geen tijd voor wetenschap en onderzoek.
Het is vooral brandjes blussen.
In zijn nieuwe Nederlandse omgeving wordt elke dag nagedacht hoe de zorg kan worden verbeterd.
Dat verpleegkundigen in Nederland bijna de rol van zaalarts vervullen (een verpleegkundige in Nederland is veel hoger opgeleid dan in Suriname – redactie) en er bijvoorbeeld een physician assistant bestaat (een gezondheidszorgverlener die onder meer diagnoses stelt, behandelingsplannen ontwikkelt en medicijnen voorschrijft) verlicht en veraangenaamt het werk van een arts enorm.
In Suriname kijk je in je eentje naar heel veel patiënten.
In Nederland kijk je met meerdere ogen naar een patiënt.
Hierdoor heb je natuurlijk een veel hogere kwaliteit van zorg, maar in Suriname zeggen we ook dat wanneer er te veel "sabi so's" (betweters) in de kamer zijn, het ook mis kan gaan – we willen niet samenwerken aan een volledige diagnose.
Jessurun kent veel collega’s die na hun opleiding in Nederland terugkeerden naar Suriname.
Maar hij zag velen ook weer vertrekken, met name naar de Nederlandse Antillen in het Caribisch gebied, waar ze meer kunnen verdienen.
De kosten voor een studie zijn hoog – tot wel 100.000 euro – en in Suriname verdien je dat simpelweg nooit van je leven terug als arts.
Zeker in het licht van de devaluatie van de Surinaamse dollar is dat laatste belangrijk.
"In Suriname verdiende ik nog geen 450,– euro per maand"
In Suriname verdiende Jessurun als basisarts drie jaar geleden ruim 10.000 Surinaamse dollar, omgerekend was dat toen 1.400,– euro per maand.
Ruim twee jaar later kwam dat neer op slechts 440 euro per maand voor zijn fulltime job als basisarts.
Ik ben verplicht om terug te keren naar Suriname, maar zoals gezegd is de kwaliteit van leven daar veel beter dan hier – dat compenseert veel.
Opmerking : dit is een ingekorte versie van een langer artikel dat is verschenen op de website van culturu.com
Bron : Robin Austen, Zoë Deceuninck en Monalisa Djosetiko
Denkt u ook dat het leven in Suriname van veel hogere kwaliteit is dan in Nederland?
Wilt u reageren op de vraag?
Lees verder in de gratis app!