(ingezonden) Het sprookje van de diaspora

PARAMARIBO, 4 mei 2022 – De politicus Chan Santokhi heeft de Surinamers vóór de verkiezingen voorgehouden, dat er honderden miljoenen diasporakapitaal klaarstaan om als de zilvervloot van Piet Hein de Surinamerivier binnen te varen.

Geld, geld, geld!!!

Surinamers als dorstige mensen in een verlaten woestijn zagen dat als een oase, maar nu blijkt dat een fata morgana te zijn.

Santokhi beloofde schepen vol geld en pure rijkdom

Het is wonderlijk dat iedereen dat verhaal had geloofd.

Wie heeft hem ooit bevraagd waarom de diaspora en wie van de diaspora zijn geld naar Suriname gaat brengen en waarvoor, om te sparen of om te investeren in Surinaamse bedrijven?

Alle opiniemakers, programmamakers, sabiman, sabiso’s en zelfs de politieke partijen hebben de logica in het verhaal niet kunnen ontzenuwen en de politicus kwam ermee weg.

Het bizarre is dat zelfs zogenaamde economen, analisten, professoren – met een zweem van wetenschappelijke onderbouwing – en programmamakers, opiniemakers dat idee van diasporakapitaal hebben helpen verkopen en daarmee de politicus geholpen om de burger een kat in de zak te verkopen.

De politicus is te verwijten, maar groter moet het verwijt zijn aan het adres van opiniemakers, programmamakers, sabiman, sabiso’s en zogenaamde economen, analisten, professoren die misbruik hebben gemaakt van hun positie in de samenleving. Ik zou bijna zeggen partners in crime.

Leugens

Je hoeft geen deskundige te zijn, maar als je nuchter kan nadenken dan weet je dat het niet waar kon zijn dat bijna half miljard klaar staat bij de diaspora.

Een simpele analyse toont dat er inderdaad ongeveer 400.000 mensen van Surinaamse afkomst in Nederland wonen en dat er wat geld op de rekening bij sommigen staat en daarna klopt er niets van dat broodjeaapverhaal van diasporakapitaal.

Vier groepen Surinamers

Als wij de Surinamers in Nederland verdelen in vier groepen, dan zien wij dat er een groep is die maandelijks nauwelijks uitkomt met hun inkomen, die heeft geen cent om überhaupt aan iets te besteden.
Dan heb je een tweede groep die wel normaal leeft, maar heel weinig kan sparen en het weinige dat ze heeft, moeten ze achter de hand houden voor als de koelkast, wasmachine of auto stukgaat. Dus die gaan hun paar euro’s zeker niet naar Suriname kunnen overhevelen.
Dan heb je derde groep die wat spaargeld heeft, maar een gezin heeft en dat geld voor hen beschikbaar moet hebben voor een gezinsvakantie, voor de studie van de kinderen en bruiloften, dus die mensen hebben een bestemming gegeven aan hun spaargeld, die gaan dat spaargeld nergens naartoe brengen.
De laatste en vierde groep heeft wel ruim veel spaargeld, want die heeft een goede maatschappelijke positie en ontwikkeling en die gaat hun geld niet om een hogere rente bij een Surinaamse bank sparen, want dat zijn mensen die handig en kundig zijn om via aandelen, obligaties en beleggen hun geld te laten renderen.

De Nederlandse banken geven geen rente op spaargeld, maar zijn wel veilig. Wie toch rente zoekt kan nog steeds heel veilig zijn geld beleggen.

Kortom, haast niemand van de 400.000 mensen zal zijn geld naar Suriname brengen om bij een Surinaamse bank op een rekening te zetten voor meer rente. De banken in Suriname zijn ook niet stabiel dus zoveel hebzucht hebben verstandige mensen niet.

Niemand investeert

Als het om investeren in Suriname gaat, dan is dat verhaal net zo onsamenhangend als het wazige idee van sparen.

Wie gaat investeren in Suriname en waarin? Welke zekerheden hebben ze?

Staatsondernemingen zijn niet eens veilige investeringstoevluchten, want daar zitten RvC’s en directies met vierkante wielen die door politici worden benoemd en daar waar men zelfs de statuten wijzigt voor eigen belang.

Het excuus dat investeerders afwachten, omdat leidinggevenden van financiële instellingen vervolgd worden is bizar, want het tegenovergestelde zou waar zijn immers investeerders zouden gaan geloven, dat er rechtszekerheid is in Suriname en dus gaan met de euro’s.

Het bleek geen zilvervloot, maar een houten korjaal

En daarom blijkt de zilveren vloot van Piet Hein, die politicus Santokhi in de monding zag, slechts een korjaal te zijn waarin een paar Guyanezen zitten met een paar vissen die ze in Surinaamse wateren hebben gevangen met een van de 150 vergunningen die ze van de president hebben gehad.

Frustratie

Het Surinaamse volk is gefrustreerd dat het geld niet komt, is boos op Santokhi en terecht ook, maar het volk moet ook afreageren op die opiniemakers, deskundigen, sabiman en sabiso’s die dit wel hadden kunnen weten, maar voor een post hier en daar het mee hebben helpen verkopen.

En valt het nu op dat president Chan Santokhi niet meer praat over diasporakapitaal?

Zijn buit is al binnen, hij is al president.

Iets gebeurt, omdat de ander het toelaat. Santokhi kon dat soort fopspenen verkopen, omdat hij daar niet kritisch op werd bevraagd.

Dit gebeurde niet alleen vóór de verkiezing, maar dit gebeurt nu ook.

Hij gaat door maar dan met andere, nieuwe sprookjes.

Bron : Hikmat Mahawat Khan / SR Herald

— UW MENING —

Is het (wereld-)beeld van president Santokhi realistisch voor ons land?