PARAMARIBO, 23 juli 2022 – "Weg met Chan!", dat is wat sommige demonstranten tegen het halfbakken beleid van de regering-Santokhi luidkeels scanderen, voornamelijk uit de kelen van de oppositie die bloed ruikt.
De mensen in het land worden geknecht door het dak gestegen prijzen voor de basisgoederen als gevolg van de torenhoge inflatie van ruim 60 procent, volgens de Centrale Bank van Suriname (CBvS).
Bij de boodschappen merken zij meteen dat zij steeds minder spullen met hun al schamele budget kunnen kopen.
"De prijzen stijgen wereldwijd, het is niet de schuld van de VHP"
Dat de prijzen mondiaal stijgen weten we inmiddels wel, mede door de oorlog in Oekraïne en Rusland die de gaspijplijn naar Europa steeds verder afknijpt.
Grotendeels zijn hierdoor de energieprijzen gestegen en dus ook voor benzine.
Doordat het aanbod van olie en gas is afgenomen en de vraag door economische activiteiten na de COVID-pandemie blijft toenemen, stijgen de prijzen.
De energieprijzen zijn aan internationale standaarden van olie en gas geknoopt en in US-dollars afgetikt.
Hoe dan ook behoort Suriname tot de wereldgemeenschap en voelen de burgers in Suriname daarom ook de pijn.
Daar de koopkracht van de huishoudens van de lage en middeninkomens blijft dalen, behoort de regering als hoeder van het algemeen belang direct in te grijpen.
"Inflatie en bestuurlijke chaos zijn niet de schuld van Chan"
En dat is wat niet in voldoende mate gebeurt, waardoor de mensen terecht boos zijn geworden en in groten getale in opstand komen.
Wat we van de Surinamers weten is dat zij berustend zijn in hun doen en laten en niet zomaar gaan demonstreren.
Zij hebben wat anders te doen. Voornamelijk aldoor bezig zijn met overleven.
Het moet echt de spuigaten uitlopen voordat zij daartoe bereid zijn.
Herinnerd wordt aan de aanzwellende volksopstand toen de regering-Wijdenbosch van het politieke toneel met de staart tussen de benen verdween, vanwege haar rampenbeleid.
De boodschap was duidelijk: “Bosje moest coûte que coûte ‘opdonderen’, desnoods kwaadschiks, scandeerden de demonstranten in juni 1999”.
Velen vragen zich af wat de man en de andere bobo’s eigenlijk in de Staatsraad uitspoken. Kan hij niet in ‘s landsbelang Chan proberen te behoeden voor wat hem is overkomen?
Ze zijn toch dikke maatjes? Want deze volkswoede krijgt wel een staartje.
Thans draait de Surinaamse economie volgens het IMF-regiem.
Door het stapsgewijs invoeren van de btw per 1 januari 2023 in plaats van 1 juli 2022, heeft Suriname US$ 60 miljoen aan diens neus voorbij zien gaan.
Alleen bij een positieve beoordeling van het IMF zal in september 2022 US$ 123 miljoen aan de Centrale Bank van Suriname (CBvS) worden overgemaakt, zei president Chan Santokhi.
Volgens de overeenkomst zouden gelden worden geserveerd om de pijn van het IMF-medicijn te dempen, maar dat zien we ook niet gebeuren.
Onlangs werd in maart 2022 US$ 55 miljoen op de rekening van de CBvS bijgeschreven. Waaraan deze gelden zijn besteed zal misschien pas in 2023 bekend worden aan de hand van het rapport van de Rekenkamer over het dienstjaar 2022.
Op dit moment zien de burgers in ieder geval niets daarvan in hun portemonnee.
Met de opstapeling van de recente fraudecorruptieschandalen die omstreeks januari jongstleden begonnen waarbij de regering steeds doet alsof haar neus bloed. Informatie aan het parlement wordt wellicht bewust onthouden
De kranten wisten te melden dat de oppositie de zwendel te berde bracht.
Dat is het goede nieuws, ze hebben kennelijk goed parlementair werk gedaan.
Als zij dat niet hadden gepiept dan zou deze fraudezaak mogelijk onder vloermat worden geschoven.
Maar voor hoelang?
Bovenstaande is nog geen reden om hoog van de toren te toeteren.
Ook de heren Melvin Bouva en Rabin Parmessar hebben boter op hun hoofd, want toen zij het voor het zeggen hadden was het niet al te fraais wat ze hebben geleverd.
Verwezen wordt naar bijvoorbeeld de Amnestiewet van 2012. We gaan het niet hebben over de 200 miljoen dollar aan kasreserve van de CBvS, die ten tijde van de vorige regering was verdwenen.
Dus geldt ook voor hen: bescheidenheid siert de mens en mensen maken fouten om van te leren.
Nu blijkt dat ingebouwde controle veiligheidskleppen van het staatsapparaat die bij foute facturen dieprood moeten knipperen, voor geen meter functioneren dan wel ook nog zo corrupt als de neten zijn.
Behalve de minister van Financiën en Planning en insiders weten de burgerij en het parlement van niets over de hoogte van de fraude.
Eerst was het fraudebedrag SRD 40,9 miljoen, dagen later was het gestegen naar SRD 46,9 miljoen. Wie zal het zeggen.
Zelfs de hoogte van de fraude kan men niet zelf berekenen
Als het parlement niets weet en niets doet om dát te weten te komen, dan is het logisch dan de mensen van woede op straat komen.
Het parlement is trouwens de burger.
Pas na de demonstraties voelde het parlement de hete adem van de actievoerders.
Toen pas ging zij door de knieën en eiste de parlementsvoorzitter Marinus Bee uitleg over de fraude.
Regering, parlement en de minister van Financiën acteerden steeds te laat. Zij hebben de schijn tegen zich en de kwestie in de doofpot willen kieperen.
Dus moeten ze maar het boetekleed aantrekken: eigen schuld dikke bult.
Tenzij de president en zijn regering het licht hebben gezien en aan de noodrem trekken. De tekenen zijn zichtbaar.
De president heeft aangeboden om met demonstranten te willen praten en heeft hij weliswaar onder druk van de tierende burgerij de ‘snoepreis’ naar Paraguay uitgesteld.
Tijdens een volksopstand wilde Chandrika lekker gaan reizen
Wat hij daar zou gaan doen weet niemand, of de buitenlandse reis pingping zou opleveren voor ‘s lands kas, weet niemand. En of al die voorgaande reizen naar Glasgow, Dubai, Mexico en dergelijke de staatskas heeft doen rinkelen, weet ook niemand.
De president moet gewoon stoppen met zijn verkiezingstournees en gedreven aan de slag gaan om met zijn kabinet de gedane beloftes trachten waar te maken.
Over die beloftes, waren deze ook niet deels vals? Dat doen meestal alle politici, dat is immers politiek want de president en zijn team hadden niet aangegeven hoe zij die zouden invullen, met welk plan en met welk geld.
Men vertelt niet altijd het eerlijke verhaal, steeds maar dikdoenerij.
Chan zegt weinig, maar beloofd veel
Een beetje bescheidenheid en dienend naar de burger toe, doet deugd en kan als referentiekader voor de jeugd dienen. Het politiek handelen, een tikkeltje op een hoger niveau tillen kan geen kwaad.
De lamlendigheid die deze regering uitstraalt was duidelijk merkbaar toen minister Rishma Kuldipsingh met zes bewakers – om ‘veiligheidsreden’, werd gezegd – op de demonstranten afstapte, zonder kleingeld en een plan in haar tasje.
Een minister heeft minimaal 10 beveiligers rondom lopen
Deze minister heeft doen blijken niet tot het volk te behoren en niet voor het volk te zijn. Het zal niemand hebben verbaasd dat zij ook bakzeil haalde.
Als Chan weg moet, dan worden de verkiezingen ingeluid. En of de nieuwe regering iets voor de noden en belangen van het electoraat zou kunnen betekenen?
Wie weet?
Die regering kan ook hun belangen aan diens laars lappen, dan wordt hen door politici verweten dat zij verkeerd hebben gestemd. En als de verkiezingen voorbij zijn worden hun belangen, noden enzovoort geïgnoreerd.
Familie en vrienden worden begunstigd met dikke banen, puike SUV’s, percelen en zo meer, zoals het overal toegaat.
Alle vorige regeringen hebben te maken gehad met het probleem van ‘s landsinkomsten en de matige export.
Internationals investeren niet voor ons, maar voor zichzelf
Als we inzoomen op de Surinaamse parlementaire geschiedenis dan merken we dat dit balansprobleem zich al ver voor het Pengel-tijdperk in Suriname voordeed.
Zelfs al in de koloniale tijd gingen de winsten van Suralco, Ogem, Bruynzeel, Billiton naar het buitenland, Marienburg idem dito.
Er was amper in Suriname geïnvesteerd. Het was ook niet de intentie van die maatschappijen.
Suriname moet zijn eigen broek leren ophouden met hulp van experten en bevriende naties.
Het diaspora verhaal (fresh capital) heeft ook geen zoden aan de dijk gelegd, althans we hebben er nooit meer wat van gehoord.
De Nederlandse belastingdienst slaapt niet en houdt een vinger aan de pols.
Het diasporakapitaal is al verdampt voor er één cent was
Dat de huidige regering bij het IMF aanklopte, was gedurfd, maar noodzakelijk omdat met de junkstatus van het land, Suriname niet kredietwaardig is.
Een andere regering nu in het zadel hijsen, is contraproductief.
Suriname heeft geen ander alternatief. Chan weg en dan?
Wie in Suriname kan het stokje van deze regering overnemen?
Wie zich als president van Suriname presenteert komt ook in dezelfde wurggreep van het IMF waarmee de huidige regering nu mee worstelt.
Suriname heeft gekozen en daar moet men het mee doen.
Deze generatie is mogelijk nog niet klaar voor de job.
Daarom moet de president doen wat hij moet doen en in conclaaf gaan met de boze burgers.
Deze moeten ook hiervoor openstaan.
Praten is beter dan niet praten, zo alleen kan misschien een win-win situatie ontstaan. Voor de partijen geen makkelijke opgave om eruit te komen.
We blijven met handen, voet en nek gebonden aan het IMF
De eisen van de actievoerders zijn over het algemeen niet onredelijk.
Ook de regering moet met de billen bloot en met de president krachtig optreden, werken aan de economische groei van het land en in overweging nemen het legertje adviseurs om hem heen op te schudden.
De adviezen aan de president blijken verre van duurzaam te zijn.
Vooral de stille informele economische macht van de Surinaamse ‘handelselite’ moet worden aangesproken op hun verantwoordelijkheid.
Daar zit ‘em juist de kneep van een deel van het Surinaamse probleem.
Het grootste probleem dat Suriname heeft, is Suriname zelf
Verder zou de president het benoemingsbeleid van intimi ver achter zich bonken, weg ermee.
Nieuwe start voor de rest van de zittingsperiode en maar hopen dat het land uit deze economische misère geraakt.
Bron : Edgar Power (via SR Herald)
Ziet de VHP zichzelf ten onrecht als enige en echte oplossing?
Wilt u reageren op de vraag?
Lees verder in de gratis app!