PARAMARIBO, 1 maart 2023 – Regelmatig is te horen, dat geduld een schone zaak is. In de praktijk blijft het echter bij het spreekwoordelijk karakter van deze uitdrukking.
Sedert het aantreden van de huidige regering, in 2020, horen we haast dagelijks clichématig uitspraken, zoals;
...de versleten CD van 10 jaar wanbeleid et cetera, wordt telkens weer opnieuw afgespeeld.
Men vergeet te vertellen, dat de regering-Bouterse mede tot stand was gekomen met ondersteuning van ook enkele huidige machthebbers, waaronder Ronnie Brunswijk en Paul Somohardjo.
Overigens was de regering, anders dan de indruk die wordt gewekt, wel degelijk op de hoogte van wat er werd overgenomen van de vertrekkende regering-Bouterse.
Indien en voor zover er wordt beweerd, dat er sprake was van een lege staatskas, dan was de regering gehouden om heel prudent om te gaan met de beperkte staatsmiddelen, die via belastingen, Staatsolie, exporten uit de goud– en houtsectoren, visserij enz. binnenkomen.
De huidige regering heeft de vorige (deels) ook ondersteund
Sowieso moest er steeds een zorgvuldige afweging gemaakt worden bij het doen van investeringen, opzetten en bemensen van vooral de geldverslindende ambassadeposten, waarvan nut en noodzaak nog moeten blijken.
Evenmin moest er ruimte zijn gecreëerd voor onnodige en vaak dure dienstreizen met grote delegaties, regelmatig aangevuld met familieleden en vrienden.
Het continueren van de kwestie betreffende zowel de dubbele en meerdere salarissen als de emolumenten van ex-ministers, alsook voor het a la dol ontheffen van deskundig kader en ervaren ambtenaren, teneinde vaak minder competente vrienden, familieleden en partijloyalisten te accommoderen.
De overheid heeft overigens wel de plicht om adequaat bij te dragen aan deugdelijke beheersing van de financieel-economische crisis, het stimuleren van economische groei, het creëren van sociale zekerheid en betere kansen voor elke rechtgeaarde Surinamer.
Alles wijst dezer dagen erop dat de geschiedenis zich lijkt te herhalen, waarbij de roep naar verlichting en verbetering van het bestaan van de burgers steeds meer toeneemt en luider wordt.
Alomvattend heerst de mening, dat met praten/dialoog niets meer valt te bereiken en dat bepaalde zaken daarom gewoonweg moeten worden afgedwongen; vooral de vakbewegingshistorie laat zien, dat geen overwinning valt te behalen, zonder strijd!
Enkele grote acties uit het verleden, die dit beeld versterken, zijn: de onderwijzersstaking in 1966, de lerarenstaking in 1969, van Velmek (Vereniging van leraren bij het middelbaar– en kweekschoolonderwijs, later de Fols), wat onder meer heeft geresulteerd in de val van de toenmalige regering-Pengel.
Demonstraties in het verleden hebben wel effect gesorteerd
Ook de regering Jules Sedney werd door de algemene ambtenarenstaking in 1973 ten val gebracht en werd president Jules Wijdenbosch in 1987, door een algemene actie gedwongen om vervroegde verkiezingen aan te kondigen.
Opvallend is, dat geen enkele grote actie enige kans van slagen heeft gehad, zonder onderwijsacties.
Suriname is, gezien zeker haar grondstoffen, met recht als een rijk land aan te merken.
Vroeger was bauxiet de kurk, waarop de Surinaamse economie dreef, maar nu moeten we het overwegend hebben van goud, hout, de vis– en de agrarische sector.
Het is daarom zeer triest te constateren, dat regulering in juist die sectoren uitblijft, waardoor er op grote schaal wordt gesmokkeld.
Onze natuurlijke rijkdommen worden op oneerlijke wijze weggevoerd, zonder dat het volk er enige baat bij heeft.
De indruk is, dat de goudzoekers en houtexporteurs machtiger lijken te zijn dan de regering en dat handhaving van wet en recht daarbij het onderspit delven.
Anno 2023 verkeert ons geliefd Suriname bestuurlijk, financieel en economisch in zwaar weer.
Geen geld, geen beleid, geen grondstoffen, geen Suriname?
Thans is het daarom meer dan voorheen de hoogste tijd, dat de regering daadwerkelijk ertoe overgaat om orde op zaken te stellen, spijkers met koppen te slaan en waar nodig het beleid drastisch om te buigen.
De samenleving heeft echt geen boodschap meer aan de beschuldigende vingerwijzing richting de vorige regering, maar veel meer aan concrete daadkracht en duurzame beteugeling van de armoede.
Om te voorkomen dat de kruik te water eerstdaags daadwerkelijk barst, zal de regering terstond orde op zaken moeten stellen, om de torenhoge inflatie en oncontroleerbare koers– en prijsstijgingen structureel te beteugelen, maar vooral ook om de productie te verhogen.
De verantwoordig is verleden tijd, de toekomst de oplossing
De tot dusver getroffen maatregelen hebben ervoor gezorgd, dat het volk verder is verarmd en de koopkracht minder is geworden.
De verkiezingsbelofte was dat men het anders zou gaan doen;
Wo set’ en!
Dat zijn nog steeds enkel mooie woorden gebleven!
Alle mooie beloftes ten spijt!
Men moet niet vergeten, dat de stem van het volk, de stem van God is!
Bron : Roy Harpal / via SR Herald
Hoe lang geeft u Santokhi nog om de klus te klaren?
Wilt u reageren op de vraag?
Lees verder in de gratis app!