PARAMARIBO, 6 januari 2024 – December is vaak een moment om terug te kijken en ook ik heb dat gedaan tijdens mijn kerstreces.
Tussen de kersttollen en oliebollen door heb ik vooral nagedacht over: wat zien wij in en met Suriname gebeuren, en waarom trad ik in het voorjaar van 2022 dan in de publieke discussie?
Afgelopen jaar werd mij steeds gevraagd waarom ik nu wel reageer in de media, maar voorheen dat niet deed.
Sommigen hebben dat antwoord zelf ingevuld met klassiekers als “hij heeft iets tegen Santokhi” of “hij heeft vast wel iets niet gekregen en dus reageert hij uit wrok” of “hij is een paarse rat”.
Wat ik ook maar zei die mensen bleven in hun eigen beperktheid en verwrongenheden denken en geloven.
Ik werd dus bevestigd in mijn observatie dat het in de basis mis is in en met Suriname.
Hiwat, je krijgt zeker pakketten en anders ben je wel een rat!
Er is sprake van een vertrouwenscrisis, mensen zijn niet betrouwbaar en niet oprecht met land en volk bezig.
Ik kwam tot de ontdekking dat Surinamers kennelijk niet kunnen indenken dat er ook mensen zijn die onbaatzuchtig kunnen zijn en gewoon voor de eerlijke discussie willen gaan.
Dat fenomeen van onbaatzuchtigheid bestaat kennelijk niet in hun wereld. Dit is dus de basis van de moeder der ellende van de samenleving.
Suriname is niet gewend iets gratis en uit goedheid te doen
Niemand – politici, sociale elite, commentatoren en analisten – doet iets voor het land of volk, maar ze worden gedreven door persoonlijk gewin en dat is jammer genoeg kennelijk de norm in Suriname.
In zo’n toxische atmosfeer kan je alleen vooruitgang en ontwikkeling krijgen door een trendbreuk in denken en doen.
Hier is een wijsheid van Albert Einstein relevant, namelijk “als je doet wat je deed, dan krijg je ook wat je had”.
Dus als iedereen in hetzelfde stramien blijft denken en doen dan komt het land geen stap verder.
Als je blijft doen wat je deed, krijg je nooit verandering
Daarom is het land na bijna vijftig jaar onafhankelijkheid nog steeds een broko pranasi want alles en iedereen denkt en doet precies zoals ze altijd dachten en deden.
Tijd voor breken met oude patronen, tijd voor trendbreuk. Er moeten mensen op staan die anders willen handelen. Het kan soms confronterend zijn voor velen, maar verandering kan niet zonder ongemak.
Tijd voor mensen die durven om een stap uit de reeks te doen, “stepping away”, stop de verdere vergiftiging.
In het voorjaar van 2022, bijna twee jaar na het aantreden van de regering Santokhi / Brunswijk, trad ik, geheel tegen mijn eigen wens in, in het openbaar in het publieke debat.
Ik lever kritiek, omdat anderen zwijgen en wegdraaien
De meeste mensen kenden mij niet, iets wat ik juist erg prettig vond, want ik ben erg gehecht aan privacy en anonimiteit.
Zie daar ook de begrijpelijke houding bij velen “wie is deze man en waar was hij al die tijd”. Ik was hier en zag alles en besprak alles doch in persoonlijke en privékringen.
Toen alle commentatoren en analisten plotseling na mei 2020 stil werden.
Toen de paar critici in Suriname werden geïntimideerd en gemuilkorfd en de blunders van de regering in rap tempo opstapelden.
Toen dacht ik dat het tijd was om mijn observaties te delen.
Het delen van mijn waarneming deed ik met enkele van de zeer actieve media, analisten, columnisten en commentatoren van vóór mei 2020.
Ik schrok van hun houding en reacties.
Ik heb uren gesprekken en apps aan ze besteed, maar ze hadden geen belangstelling voor mijn observaties over alle blunders, leugens, intimidaties en foute handelingen van de regering.
Media en kritici beschermden nu uit eigen belang Santokhi
Hun doel was blijkbaar om Santokhi aan de macht te helpen en kennelijk niet om het land en het volk aan een betere toekomst te helpen.
Dit was voor mij het kantelmoment om toch mijn observaties en analyses maar direct met de samenleving te delen en een andere discussie op gang te brengen.
Dit met als gevolg dat mensen voor het eerst te maken kregen met mij en mijn toon en stijl.
Hier lever je geen kritiek, maar praat je met de massa mee
Ik koos voor een trendbreuk stijl, iets wat ook nieuw is voor Suriname en Surinamers. Men was in Suriname blijkbaar gewend om om de hete brei heen te dansen en vaak dingen te zeggen met veel meel in de mond.
Mijn gedachte was dat ik dat niet moest doen, want Suriname heeft iets anders nodig.
Iets ánders en waarom dan wel?!
Omdat de ellende zo opzichtig is en zo dik bovenop ligt dat zelfs een kind van de lagere school het kan zien en door heeft en presteren de politici, commentatoren en analisten dat te ontkennen of te verdraaien.
Als bijvoorbeeld een schuld van drie miljard US dollar door iedereen als een schuld van vier of vijf miljard US dollar wordt verteld dan zijn er twee opties;
Beide opties zijn zorgelijk.
In beide gevallen moet je de analyse dan op confronterende manier brengen.
Tra fasi no de, nuanceringen en sweet mofo talk kunnen later wel, nu moest het even stevig.
En zo begon ik met artikelen en interviews en dat heb ik 1,5 jaar gedaan.
Dit steeds met de opmerking dat ik direct stop zodra de vóór mei 2020 zo kritische media, commentatoren, columnisten en analisten weer kritisch worden.
Ook moeten zij uit de tas van de regering treden en deze kritischer durven te begeleiden.
Doordat ik onderbouwde kritiek lever, ben ik plots een paria
Het was en is niet mijn bedoeling om mensen te beledigen maar wel om ze flink wakker te schudden zodat ze niet herhalen wat zij al jaren herhalen. Tra fasi no de, sorry.
De hoop is dat de groep van vóór mei 2020, dus de zo kritische media aan de ene kant en Santokhi en de overige politici aan de andere kant, wat aan reflectie en zelfreflectie hebben gedaan tijdens de kerst.
De regering liegt aantoonbaar over cijfers en prestaties
En nog steviger hoop ik dat beide groepen in 2024, op weg naar de verkiezingen van 2025, een ander gedrag laten zien.
Dat is mijn hoop.
Dan is mijn rol en inbreng niet meer nodig en gewenst, dan kan ik in alle rust in mijn hangmat liggen snurken – een woord dat ik velen heb toegedicht – en dan heeft Suriname geen last meer van mij.
Dat hoop ik en dat wens ik Suriname ook toe.
Met nadruk wil ik stellen dat het mij niet om mensen als persoon gaat maar om de mens in de rol.
Santokhi als persoon is misschien een hele leuke man, maar als president moet hij kritisch en stevig worden beoordeeld, dat is in zijn eigen en in landsbelang.
Ik heb geen kritiek op Chan, maar op zijn rol als president
Rest mij voor nu niets anders dan heel Suriname een gezegend jaar en veel wijsheid toe te wensen.
Durf het anders te doen, durf “to step away”, wees de trendbreuk die Suriname zo hard nodig heeft.
Blijven doen en denken als voorheen gaat het land echt niet verder brengen.
Einstein zei: “de wereld vergaat niet door degene die slecht doet, maar door degenen die op dat moment de andere kant opkijken”.
En Einstein was geen domme man toch?
O ja, ik ben uiteraard niet anti-Santokhi of pro-NDP en ik zocht niks dus ben ook niks misgelopen.
Ik heb geen politieke kleur, wel draag ik Suriname en Surinamers een warm hart toe.
Wegkijken bij dreigend gevaar is erger dan het gevaar zelf
Ik ben daar geboren en opgegroeid, kom er graag en ken nog alle straten en restaurants.
Op z’n Surinaams ‘mi sabi den olo ete’.
Opmerking : dit ingezonden artikel vertolkt enkel de visie van de auteur.
Suriname Nieuws
gratis app
Bron : Hikmat Mahawat Khan
Vindt u dat de schrijver ergens gelijk heeft in zijn betoog?
Wilt u reageren op de vraag?
Lees verder in de gratis app!